നാം ഞെട്ടരുതായിരുന്നു....
കാരണം നമ്മളാരും സൗമ്യയുടെ സഹോദരന്മാരായിരുന്നില്ല....
നമ്മുടെ കണ്ണ് നിറയരുതായിരുന്നു.....
കാരണം നമ്മളാരും സൗമ്യയുടെ പരിചയക്കാരായിരുന്നില്ല.....
പക്ഷെ നമ്മുടെ ഉള്ളൊന്നു ഞെട്ടി,
നമ്മുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു, നമ്മള്‍ പോലും അറിയാതെ....
നമ്മുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു, നമ്മള്‍ പോലും അറിയാതെ....
അത് നെഞ്ചില്‍ തീര്‍ത്ത വിങ്ങല്‍ സൗമ്യയുടെ ദുരവസ്ഥയില്‍ അല്ലായിരുന്നു...
നമ്മെ വിശ്വസിച്ചു മാത്രം ജീവിച്ചുവന്ന സഹോദരിയുടെ, അമ്മയുടെ, ഭാര്യയുടെ, മകളുടെ, നാം നെഞ്ചോടു ചേര്‍ത്തുവെച്ച കൂട്ടുകാരികളുടെ... അവരുടെ മുഖം നാളെ മറ്റൊരു സൌമ്യയുടെതാകല്ലേ എന്ന പ്രാര്‍ഥനയുടെതായിരുന്നു....
ഇരുട്ട് വീഴുമ്പോള്‍ നമുക്ക് പേടിയാണ്, മനസ്സില്‍ എന്നോ ഇരുട്ട് വീഴ്ത്തിയവരെ...
പഴിച്ചതുകൊണ്ടോ പ്രതികരിച്ചതുകൊണ്ടോ ഈ ലോകം നന്നായിട്ടില്ല...
ഒരു കുഞ്ഞു പൊതിയില്‍ ഒരിത്തിരി സൈനൈഡ്‌ നമുക്കെപ്പോഴും കരുതാം....നിസ്സഹായതയുടെ തുള്ളികള്‍ ചിലന്തികള്‍ തീര്‍ത്ത വലയ്ക്കുള്ളില്‍ തങ്ങി നില്‍ക്കുന്നു, ഇനിയൊരു ചൂടേറ്റ് സ്വയം അലിഞ്ഞു തീരാന്‍...
No comments:
Post a Comment